ورس 1 [ بیـباک ]:
تو ، بزار من پاشم // نمیخوام از غم باشم
نمیخوام که نباشم یا کم باشمُ // کم باشه من تلاشم
آه ، بزار من پاشم // حرفام قطعا هست تا شب
صبح شد ببینم هرجا شب // ترورش کنم در جا ثبت
همینه که میبینی دست پاچم // میخوام سر باشم
سَوا شم از بدیا ، قدیما رو بسپارم به فراموشی نشم انصافا
هم آغوشه هر آغوشی امسال پس // میتونی ببینی که انسانم
میتونی ببینی که درجا نزدمُ // من جا نزدمُ ، هر جا غزلمو بشنون
میگن تشنه ام من // ولی عقب نمیشینم من یکم
هرچی که از من بد میگن بیشتر // به همون اندازه پیشرفت
توی راه تا نور ماه // نگو به من دور راه
گل ها دوباره بو میدن ؛ شکوفه ها روییدن // واسه نسلی که پره ایده اند
نسلی که روز های سخت تر از اینم دیدن // ولی به امید این بهار با امیدن


کروس [ آفتابـکاران جنگل ]:
سر اومد زمستون ، شکفته بهارون
گل سرخ خورشید باز اومدُ ، شب شد گریزون


ورس 2 [ بیـباک ]:
آه ، وقتی درختا هم میخوابن // خیلی از ماها بی خوابن
این روزا اینجاها بی تابن // از دل پاک دل خاک میتابن
نور امیدُ میدن // خبر خوشی رو دیدن
من نه منم نه منم من من من // اثرمُ نظرمو من نم نم
میزارم و بیزارم من از دستم // بیمارم و بیکارمُ چون دست بستم
واسۀ این حرفا من خواب دیدم // زمستون گذشته مدرک حرفم اینه برفا آب میشن
از دلو سر بی تاب میشن // وقتشه دلامون آبی شن
با تک تک شکوفه ها دست میدم // پس میگم اونا ترسیدن
از همون // نسلی که آورده دووم
زیر این همه مشکلات // باز زندن با یه پشتکار ؛ واسه رشد کار
نسلی که استوار ایستادن // دنیا به اونا بیست داد رفت
هیس ، نسلی که اهریمن // اونا رو در پی تحریم اند
نسلی که یکرنگن // نسلی که نسل جنگن
نسلی که زیر موشک های عراقن // نسل خونه های طلاقن ؛ تو غربت و فراغ اند


کروس [ آفتابـکاران جنگل ]:
سر اومد زمستون ، شکفته بهارون
گل سرخ خورشید باز اومدُ ، شب شد گریزون

منبع : وبلاگ butilyrics